Samotny drow

Tagi

Forgotten Realms, Legenda Drizzta, trylogia klingi łowcy, Zapomniane Krainy

Fenomen cyklu o Drizztcie jest niezrozumiały. Opublikowano wiele książek o tym bohaterze i chociaż część z nich czyta się z przyjemnością to jednak większość jest zdecydowanie słabsza. Samotny drow niestety zalicza się do drugiej kategorii.

Po wydarzeniach opisanych w Tysiącu orków Drizzt zostaje sam przekonany, że jego najbliżsi towarzysze nie żyją. Zamiast skonfrontować się ze swoim lękiem i sprawdzić jak stoją sprawy w Mithrilowej Hali woli samotnie polować na orki by pomścić przyjaciół. Jego zachowanie byłoby zrozumiałe gdyby chwytał się nadziei, że reszta towarzyszy przeżyła, ale to nie ma miejsca. Z jednej strony nurza się w odmętach cierpienia, a z drugiej nie chce wrócić do Hali by pomóc krasnoludom bronić się przed orkami. Jedno co mu trzeba przyznać to fakt, że dywersja na tyłach wroga jest w jakimś stopniu skuteczna. Drizzt nie jest jednak jedynym bohaterem, którego zachowanie nie do końca można pojąć. W książce niejednokrotnie zdarza się, że zdrowy rozsądek ustępuje miejsca wymogom opowieści. Gdyby była to dobra opowieść nie stanowiłoby to wielkiego problemu, ale ponieważ jest ona co najwyżej przeciętna to chyba nie warto poświęcać dla niej logiki i zdrowego rozsądku.

We wcześniejszych tomach Legendy Drizzta jego pamiętnik, oddzielający części książki, był mocniejszą stroną całości. Jednak w Tysiącu orków nie wyróżniał się pozytywnie na tle reszty. Podobnie w Samotnym drowie pamiętnik sprawia wrażenie jakby był pisany z musu w myśl zasady „skoro zaczęliśmy z takim układem to trzeba z takim samym skończyć”. Prezentowane przemyślenia Drizzta nie są bardzo odkrywcze, a do tego niestety nie są już nawet trochę ambitne.

Z lektury usatysfakcjonowani będą z pewnością miłośnicy walki w literaturze. Salvatore co i rusz opisuje sceny pojedynków czy większych bitew. W zasadzie cała fabuła jest tylko pretekstem by bohaterowie mogli zmierzyć się z kolejnymi przeciwnikami. Nie można tego do końca traktować jako wady wszak bogate opisy walk to z pewnością jedna z przyczyn popularności literatury fantasy. Niemniej jednak jeśli książka nie ma prawie nic więcej do zaoferowania to da się odczuć wyraźne braki podczas lektury.

Samotny drow jest bardzo przeciętną książką ze świata Zapomnianych krain. Gdyby oceniać go porównując do innej literatury prezentowałby się naprawdę źle. W swojej klasie zasłużył zaś jedynie na słabą przeciętność. W zasadzie książkę można przeczytać, ale na rynku dostępne są lepsze tytuły – zarówno w serii Forgotten Realms jak i nie powiązane z tym uniwersum.

Autor: R.A. Salvatore
Wydawca: ISA
Tłumaczenie: Micha Studniarek
Książka na stronie wydawcy

Reklamy

Tysiąc orków

Tagi

atomizacja społecczeństwa, Forgotten Realms, Legenda Drizzta, mroczny elf, olbrzymy, trylogia klingi łowcy, walka z orkami

Wśród czytelników książek z serii Zapomniane Krainy wielką popularnością cieszy się Drizzt Do’Urden. Ten mroczny elf i jego towarzysze są bohaterami coraz większej ilości powieści pióra R. A. Salvatore’a. Wśród kilkunastu dostępnych na naszym rynku tytułów poświęconych tej postaci część zasługuje na uwagę, inne zaś są dużo mniej ciekawe. Tysiąc orków niestety zalicza się do drugiej grupy.

Powieść ta rozpoczyna trylogię Klingi Łowcy. Bruenor Battlehammer musi udać się do Mithrilowej Hali po tym jak jego przodek i zarazem król tejże umiera. Równolegle plemiona orków i lodowych olbrzymów dogadują się i zaczynają atakować podróżnych oraz wioski na dalekiej północy. Jak łatwo przewidzieć, Bruenor wraz z towarzyszami wda się w walkę z tym nowym niebezpieczeństwem. Tak bardzo pokrótce prezentuje się rys fabularny tego tomu. Na tle tych dość przewidywalnych zdarzeń rozgrywa się ciekawy wątek związany z miastem Mirabar, o które Bruenor zahacza w swej podróży. Tam to R. A. Salvatore w interesujący sposób zaprezentował lokalne rządy oraz pozwolił wykazać się krasnoludowi zmysłem i talentem politycznym. Niemniej jednak ten motyw (jakkolwiek wypełnia stosunkowo dużą część książki) nie jest w stanie sam nadrobić niedociągnięcia w innych miejscach.

W kilku wcześniejszych tomach mocną strona były przemyślenia Drizzta zawarte w jego pamiętniku,prezentowanym pomiędzy poszczególnymi częściami opowieści. Tutaj niestety ów pamiętnik stracił na jakości i nie wyróżnia się pozytywnie na tle reszty tomu. Rozważania mrocznego elfa nie są już odkrywcze nawet dla najmłodszego czytelnika. Aktualnie sprawia on wrażenia utrzymywanego na siłę, byle zachować spójność serii.

Wątek romansu pomiędzy Drizztem i Cattie-brie jest nieco zbyt dramatyczny. Ciągłe rozważania i wątpliwości, chociaż pod wieloma względami uzasadnione, są niestety niezbyt dobrze przedstawione. Zamiast stosunkowo dojrzałego potraktowania problemu widzimy raczej młodzieńcze rozterki, które zamiast zastanawiać, co najwyżej denerwują. Podobnie niezbyt korzystne dla radości czytania są ciągłe zbiegi okoliczności, które pozwalają bohaterom wyjść cało z opresji. Powoduje to, że ze strony na stronę coraz ciężej jest czytelnikowi zawiesić niewiarę.

Wszystkie te wady nie oznaczają jednak, że książka jest tragiczna. Salvatore ma lekki i przyjemny styl pisania, co sprawia, że jego powieści pochłania się błyskawicznie. Wartka akcja i liczne sceny walki pozwalają czytać książkę bez znudzenia. Te zalety czynią Tysiąc orków lekturą, która może zapełnić nudny jesienny wieczór. Niestety nie są one w stanie w pełni zrekompensować wyliczonych powyżej wad książki. Wydaje się, że autor znudził się swoimi bohaterami i nie ma już w pełni serca do opisywania ich przygód.

Autor: R. A. Salvatore
Wydawca: ISA
Tłumaczenie: Piotr Kucharski
Książka na stronie wydawcy